Det same vil eg seie om romanen Christiansen gav ut i 2003; Intimiteten. Eg las den ut i går kveld. Språket til Christiansen er mjukt, varleg, sensitivt, og eg vart på ein måte smitta av stemninga i boka. Ei god smitte - eg vart ikkje sjuk. Nei, teksten roa meg ned, fekk meg til å slappe av, puste.
Eg har berre lest desse to nemnte bøkene av Rune Christiansen, han har gjeve ut ein del, og når eg tenkjer på kva for ein forfattar som skapar den same gode og lune stemninga, kjem eg til Knut Hamsun og romanane Pan, Under høststjernen og En vandrer spiller med sordin.
Eg er overtydd om at det er det prosalyriske i bøkene til Christiansen som gjer at tankane mine dreg til Hamsun. Dei har den same rolege og melankolske tonen i seg. Ein musikk eg set pris på.
Har nokon lese andre bøker av Rune Christiansen enn dei eg har nemnt?
